Pas op voor de hond...

De bekende bordjes op hekken en deuren met de tekst 'Pas op voor de hond' hebben in Alphen aan den Rijn een enigszins merkwaardige lading gekregen. De eigenaars van wat kleinere honden in de wijk rond de Henry Dunantweg doen er goed aan om de waarschuwing zelf ter harte te nemen. In de wijk is namelijk sinds enige tijd een nogal opvallende verschijning te bewonderen. Een oehoe, waarschijnlijk een ontsnapte vogel, scharrelt er zijn kostje bij elkaar.



Op tweede paasdag zag ik deze enorme uil op het dak van een kantoorpand, en op dinsdag 12 april zat hij er weer, deze keer met een prooi. Woensdag 13 april ben ik met de camera op bezoek geweest. Ik vond hem bovenop een coniferenhaag van twee meter hoog. Met zijn grote oranje ogen keek hij me regelmatig aan, maar hij vond me blijkbaar niet verontrustend genoeg. Hij bleef 'gewoon' om zich heen speuren naar zijn diner, en nam mijn aanwezigheid voor kennisgeving aan. Ik kon hem, ongelofelijk, tot op een meter of twee naderen. Toen hield hij het voor gezien, en vertrok naar de luifel van een kantoor, vijftig meter verderop.



Door nog enkele verplaatsingen werd hij opgemerkt door een aantal kauwen en eksters, dat de gelegenheid benutte om hem te pesten met een paar duikvluchten vlak over zijn kop. Logisch, want er zijn niet veel eksters in Nederland die tegen hun vrienden kunnen zeggen dat ze een oehoe hebben getreiterd!

Vermoedelijk is het een ontsnapte vogel, want deze uil komt in Nederland niet voor, al vliegen er wel enkele andere ontsnapte oehoes rond. Dit vermoeden worst bevestigd door zijn opmerkelijke tamheid, maar vooral... doordat de vogel aan beide poten een grijze ring draagt.


Helaas is deze vlucht-foto niet scherp, maar, hij toont wel duidelijk de ringen.

Een passerende hondenuitlater kwam tijdens de fotoshoot even een praatje maken, en hij vertelde dat de oehoe zijn hond zelfs had aangevallen. Dus hondenbezitters rond de Henry Dunantweg: Pas op voor uw hond! En houd hem aangelijnd, want de melding van een oehoe midden in Alphen is op zich al merkwaardig genoeg, maar een oehoe met een poedel in zijn klauwen gelooft natuurlijk niemand!

In de rij voor een portret

Het is momenteel hollen of stilstaan als het om vogels gaat. De ene dag dwaal ik uren rond zonder zelfs maar een pimpelmees tegen te komen, en de andere dag stellen ze op in rotten van tien om bij me op de foto te mogen. Van de ene dag zijn eruiteraard weinig foto's om te tonen, maar van de andere dag des te meer. Een impressie van een uurtje wandelen rond de Alphense Zegerplas, een paar weken geleden. Het waren de laatste witte dagen van deze winter.


De aanhoudende kou en het vermoedelijke tekort aan voedsel zorgt ervoor dat veel vogels een stuk minder schuw zijn dan anders. Verschillende kraaien lieten zich rustig fotograferen, terwijl ze normaal de vleugels nemen als je een camera op hen richt.


Tussen de vele kuifeenden bevindt zich één verdwaalde smient. Verdwaald, want...


...de reünie is even verderop.


Dit roodborstje liet zich van zijn beste kant zien.



Een waterhoentje vergeet dat het ijs glad is. In de haast om te vertrekken als ik écht te dichtbij kom, maakt hij een prachtige spagaat.



Zelfs deze dodaars liet voor de gelegenheid de gebruikelijke voorzichtingheid los. Hij dobberde en dook op zijn dooie akkertje in de ijskoude Zegerplas, drie meter bij me vandaan, zonder zich ergens iets van aan te trekken.

Overigens excuses voor de gekke afbrekingen, ik krijg dit nu niet veranderd.

Overgewaaid

Het zal je toch gebeuren! Je bent onderweg op een reis van enkele duizenden kilometers die je in een zo kort mogelijke tijd wilt afleggen. Op zoek naar vitamine Z, en dus vertrek je vanuit je koude woonplaats, laten we eens zeggen Baltimore, Noord-Amerika, richting het zonnige zuiden, bijvoorbeeld Peru. Je reist volledig op eigen kracht. Zonder motorische aandrijving, alleen door je eigen ledematen te gebruiken. De wind wakkert aan als je het grote, open water dat voor je ligt wilt oversteken. Je hebt moeite om koers te houden, maar eindelijk zie je land! Het zonnige zuiden...? Helaas, je moet het toegeven: je bent hopeloos verdwaald. In plaats van in een tropisch paradijs, ben je beland in een koud, winderig gebied.

Het overkwam een klein vogeltje. De Baltimoretroepiaal trekt jaarlijks van Noord naar Zuid-Amerika, maar deze winter was er één vogeltje dat zijn koers niet wist te houden. Het beestje stak de Atlantische Oceaan over en belandde zomaar in een Alkmaar, waar het in zijn eigen kleine eentje een woonwijk op stelten zet.
Want... soort zoekt soort en dus trekt het vreemde vogeltje allerlei andere vreemde vogels aan. Die zijn uitgerust met telelenzen, verrekijkers en videocamera's om het overgewaaide vogeltje te bekijken. Het is een unieke kans, want een Baltimoretroepiaal laat zich nauwelijks in onze contreien zien. Slechts eenmaal (1987) in de analen van de Nederlandse vogelarij (die teruggaan tot het jaar 1890!)liet zich eerder een Baltimoretroepiaal zien.

De vogelaars zien een overwegend oranje vogeltje van zo'n zeventien centimeter, dat op een paar meter hoogte in een grove den rondhangt en zich van alle belangstelling geen laars aantrekt.

Hij wroet tussen de naalden, op zoek naar insecten. Die zijn er niet bijzonder veel bij de temperaturen waar Nederland momenteel mee behept is, en daarom wendt hij zich tot andere bronnen.

Het wordt hem niet moeilijk gemaakt. Op voederplanken, aan vetbollen en via andere door vogelvriendelijke wijkbewoners verstrekte overlevingspakketten, scharrelt hij ogenschijnlijk relaxed zijn daag'lijks brood bij elkaar. Drinken doet hij bij een kleine open plek in het vijvertje van een andere buurtbewoner. De wijk is met recht te bestempelen als 'vogelvriendelijk'! Zelfs die andere vreemde vogels met hun verrekijkers, telelenzen en videocamera's, worden goed verzorgd. Buurtbewoners brengen de verkleumde vogelspotters dienbladen en thee. Het is goed toeven in de Alkmaarse wijk Ouddorp!

Mijn eerste roerdomp

Zaterdag ben ik er een dag op uit getrokken naar de Oostvaardersplassen. Een prachtig gebied, zeker als de sneeuw alles zo mooi wit heeft gekleurd. Ondanks dat mijn 'vogel-lens' sinds enkele weken meer onscherpe dan scherpe foto's oplevert, was het wel een geslaagde trip!


De dag begon al goed met een buizerd die pal voor mijn neus op een stalen paal bij een spoorbaan zat, en daarvandaan op een prooi op de grond dook. Vervolgens ondernam hij vanaf dezelfde paal enkele korte vluchten. Ik had er nog nooit één van zo dichtbij gezien.

Een paar uur later wandelde ik rond een uitgstrekt rietland, waar twee blauwe kiekendieven een middagmaal probeerden te versieren. Ze bleven te ver weg voor goede foto's, maar een mooi gezicht was het in ieder geval wel! Al wandelend trof ik een groepje zangvogeltjes aan in de bosjes aan de andere kant van het pad, dat behalve de doorsnee pimpel- en koolmezen, ook een paar matkoppen en een goudhaan rijk was. Toen ik mij eens omdraaide naar de rietvelden om te zien of er toevallig nog een kiekendief een beetje in de buurt kwam, zag ik nog net hoe op tien meter bij me vandaan een grote bruine vogel tussen het riet plofte. Een blauwe kiek bovenop een prooi!


Toen er na vijf minuten nog geen enkel levensteken uit de rietvelden was gekomen, en ik me begon af te vragen of de vogel op de één of andere geheimzinnige wijze gevlogen was zonder dat ik het merkte, klonk er geritsel ergens dicht in de buurt. Ingespannen turend ontdekte ik dat de kiekendief helemaal geen kiekendief was, maar... een roerdomp! Een bijzondere vogel die je maar weinig te zien krijgt. De roerdomp sloop op kousenvoetjes door het riet, om even te verstijven toen hij door had dat hij een toeschouwer had. na enkele seconden in de beroemde paalhouding te hebben gestaan, vertrouwde hij het wel ensloop hij weer verder. De roerdomp was zo dichtbij, dat ik hem niet eens volledig in beeld kreeg. Nadat ik mijn lens had verwisseld, kon ik de roerdomp echter niet meer ontdekken.

Met twee fouragerende rietgorzen besloot ik deze dag bij de Oostvaardersplassen. Zonder echt goede foto's, maar met de roerdomp als nieuwe aanwinst op mijn lijst!