In de rij voor een portret

Het is momenteel hollen of stilstaan als het om vogels gaat. De ene dag dwaal ik uren rond zonder zelfs maar een pimpelmees tegen te komen, en de andere dag stellen ze op in rotten van tien om bij me op de foto te mogen. Van de ene dag zijn eruiteraard weinig foto's om te tonen, maar van de andere dag des te meer. Een impressie van een uurtje wandelen rond de Alphense Zegerplas, een paar weken geleden. Het waren de laatste witte dagen van deze winter.


De aanhoudende kou en het vermoedelijke tekort aan voedsel zorgt ervoor dat veel vogels een stuk minder schuw zijn dan anders. Verschillende kraaien lieten zich rustig fotograferen, terwijl ze normaal de vleugels nemen als je een camera op hen richt.


Tussen de vele kuifeenden bevindt zich één verdwaalde smient. Verdwaald, want...


...de reünie is even verderop.


Dit roodborstje liet zich van zijn beste kant zien.



Een waterhoentje vergeet dat het ijs glad is. In de haast om te vertrekken als ik écht te dichtbij kom, maakt hij een prachtige spagaat.



Zelfs deze dodaars liet voor de gelegenheid de gebruikelijke voorzichtingheid los. Hij dobberde en dook op zijn dooie akkertje in de ijskoude Zegerplas, drie meter bij me vandaan, zonder zich ergens iets van aan te trekken.

Overigens excuses voor de gekke afbrekingen, ik krijg dit nu niet veranderd.